Sanatana Dharma - Thought for the day - WHY DO WE?
------------------------------------------------------------------------
6. Why do we not touch papers, books and people with the feet?
To Indians, knowledge is sacred and divine. So it must be given respect at all times. Nowadays we separate subjects as sacred and secular. But in ancient India every subject - academic or spiritual - was considered divine and taught by the guru in the gurukula.
The custom of not stepping on educational tools is a frequent reminder of the high position accorded to knowledge in Indian culture. From an early age, this wisdom fosters in us a deep reverence for books and education. This is also the reason why we worship books, vehicles and instruments once a year on Saraswathi Pooja or Ayudha Pooja day, dedicated to the Goddess of Learning. In fact, each day before starting our studies, we pray:
Saraswati namasthubhyam
Varade kaama roopini
Vidyaarambham karishyaami
Sidhirbhavatu me sadaa
O Goddess Saraswati, the giver of
Boons and fulfiller of wishes,
I prostrate to You before
starting my studies.
May you always fulfill me.
Source - Chinmaya Mission.
Sanatana Dharama - Thought for the day - WHY DO WE ?
---------------------------------------------------------------------
7. To touch another with the feet is considered an act of misdemeanor. Why is this so?
Man is regarded as the most beautiful, living breathing temple of the Lord! Therefore touching another with the feet is akin to disrespecting the divinity within him or her. This calls for an immediate apology, which is offered with reverence and humility.
Source - Chinmaya Mission. Note: Courtesy Sri Sai, Thuglak Reader posts shared in column 'Dravidian Movement - an Analysis by K C Laxminarayanan - Thuglak issue dated 03.11.2011 (excerpts).
Sanatana Dharma - Thought for the day - WHY DO WE?
-------------------------------------------------------------------
8. Why do we apply the holy ash?
The ash of any burnt object is not regarded as holy ash. Bhasma (the holy ash) is the ash from the homa (sacrificial fire) where special wood along with ghee and other herbs is offered as worship of the Lord. Or the deity is worshipped by pouring ash as abhisheka and is then distributed as bhasma.
Bhasma is generally applied on the forehead. Some apply it on certain parts of the body like the upper arms, chest etc. Some ascetics rub it all over the body. Many consume a pinch of it each time they receive it.
The word bhasma means, "that by which our sins are destroyed and the Lord is remembered. "Bha" implied bhartsanam ("to destroy") and "Sma" implies smaranam ("to remember"). The application of bhasma therefore signifies destruction of the evil and remembrance of the divine. Bhasma is called vibhuti (which means "glory") as it gives glory to one who applies it and raksha (which means a source of protection) as it protects the wearer from ill health and evil, by purifying him or her.
Homa (offering of oblations into the fire with sacred chants) signifies the offering or surrender of the ego and egocentric desires into the flame of knowledge or a noble and selfless cause. The consequent ash signifies the purity of the mind, which results from such actions.
Also the fire of knowledge burns the oblation and wood signifying ignorance and inertia respectively. The ash we apply indicates that we should burn false identification with the body and become free of the limitations of birth and death. This is not to be misconstrued as a morose reminder of death but as a powerful pointer towards the fact that time and tide wait for none.
Bhasma is specially associated with Lord Shiva who applies it all over His body. Shiva devotees apply bhasma as a tripundra. When applied with a red spot at the center, the mark symbolizes Shiva-Shakti (the unity of energy and matter that creates the entire seen and unseen universe).
Tryambakam yajaamahe
Sugandhim pushtivardhanam
Urvaa rukamiva bhandhanaan
Mrytyor muksheeyamaa amrutaat
"We worship the three-eyed Lord Shiva who nourishes and spread fragrance in our lives. May He free us from the shackles of sorrow, change and death – effortlessly, like the fall of a rip brinjal from its stem."
Source - Chinmaya Mission.
Sai
Sanatana Dharma - Thought for the day- WHY DO WE?
-------------------------------------------------------------------
9. Why do we offer food to the Lord before eating it?
Indians make an offering of food to the Lord and later partake of it as prasaada - a holy gift from the Lord. In our daily ritualistic worship (pooja) too we offer naivedyam (food) to the Lord.
The Lord is omnipotent and omniscient. Man is a part, while the Lord is the totality. All that we do is by His strength and knowledge alone. Hence what we receive in life as a result of our actions is really His alone. We acknowledge this through the act of offering food to Him.
This is exemplified by the Hindi words "tera tujko arpan"– I offer what is Yours to You. Thereafter it is akin to His gift to us, graced by His divine touch.
Knowing this, our entire attitude to food and the act of eating changes. The food offered will naturally be pure and the best. We share what we get with others before consuming it. We do not demand, complain or criticise the quality of the food we get. We eat it with cheerful acceptance (prasaada buddhi).
Before we partake of our daily meals we first sprinkle water around the plate as an act of purification. Five morsels of food are placed on the side of the plate acknowledging the debt owed by us to the Divine forces (devta runa) for their benign grace and protection, our ancestors (pitru runa) for giving us their lineage and a family culture, the sages (rishi runa) as our religion and culture have been "realised", maintained and handed down to us by them,
our fellow beings (manushya runa) who constitute society without the support of which we could not live as we do and other living beings (bhuta runa) for serving us selflessly.
Thereafter the Lord, the life force, who is also within us as the five life-giving physiological functions, is offered the food. This is done with the chant:
praanaaya swaahaa,
apaanaaya swaahaa,
vyaanaaya swaahaa,
udaanaaya swaahaa,
samaanaaya swaahaa,
brahmane swaahaa
After offering the food thus, it is eaten as prasaada - blessed food.
Source - Chinmaya Mission.
------------------------------------------------------------------------
6. Why do we not touch papers, books and people with the feet?
To Indians, knowledge is sacred and divine. So it must be given respect at all times. Nowadays we separate subjects as sacred and secular. But in ancient India every subject - academic or spiritual - was considered divine and taught by the guru in the gurukula.
The custom of not stepping on educational tools is a frequent reminder of the high position accorded to knowledge in Indian culture. From an early age, this wisdom fosters in us a deep reverence for books and education. This is also the reason why we worship books, vehicles and instruments once a year on Saraswathi Pooja or Ayudha Pooja day, dedicated to the Goddess of Learning. In fact, each day before starting our studies, we pray:
Saraswati namasthubhyam
Varade kaama roopini
Vidyaarambham karishyaami
Sidhirbhavatu me sadaa
O Goddess Saraswati, the giver of
Boons and fulfiller of wishes,
I prostrate to You before
starting my studies.
May you always fulfill me.
Source - Chinmaya Mission.
Sanatana Dharama - Thought for the day - WHY DO WE ?
---------------------------------------------------------------------
7. To touch another with the feet is considered an act of misdemeanor. Why is this so?
Man is regarded as the most beautiful, living breathing temple of the Lord! Therefore touching another with the feet is akin to disrespecting the divinity within him or her. This calls for an immediate apology, which is offered with reverence and humility.
Source - Chinmaya Mission. Note: Courtesy Sri Sai, Thuglak Reader posts shared in column 'Dravidian Movement - an Analysis by K C Laxminarayanan - Thuglak issue dated 03.11.2011 (excerpts).
Sanatana Dharma - Thought for the day - WHY DO WE?
-------------------------------------------------------------------
8. Why do we apply the holy ash?
The ash of any burnt object is not regarded as holy ash. Bhasma (the holy ash) is the ash from the homa (sacrificial fire) where special wood along with ghee and other herbs is offered as worship of the Lord. Or the deity is worshipped by pouring ash as abhisheka and is then distributed as bhasma.
Bhasma is generally applied on the forehead. Some apply it on certain parts of the body like the upper arms, chest etc. Some ascetics rub it all over the body. Many consume a pinch of it each time they receive it.
The word bhasma means, "that by which our sins are destroyed and the Lord is remembered. "Bha" implied bhartsanam ("to destroy") and "Sma" implies smaranam ("to remember"). The application of bhasma therefore signifies destruction of the evil and remembrance of the divine. Bhasma is called vibhuti (which means "glory") as it gives glory to one who applies it and raksha (which means a source of protection) as it protects the wearer from ill health and evil, by purifying him or her.
Homa (offering of oblations into the fire with sacred chants) signifies the offering or surrender of the ego and egocentric desires into the flame of knowledge or a noble and selfless cause. The consequent ash signifies the purity of the mind, which results from such actions.
Also the fire of knowledge burns the oblation and wood signifying ignorance and inertia respectively. The ash we apply indicates that we should burn false identification with the body and become free of the limitations of birth and death. This is not to be misconstrued as a morose reminder of death but as a powerful pointer towards the fact that time and tide wait for none.
Bhasma is specially associated with Lord Shiva who applies it all over His body. Shiva devotees apply bhasma as a tripundra. When applied with a red spot at the center, the mark symbolizes Shiva-Shakti (the unity of energy and matter that creates the entire seen and unseen universe).
Tryambakam yajaamahe
Sugandhim pushtivardhanam
Urvaa rukamiva bhandhanaan
Mrytyor muksheeyamaa amrutaat
"We worship the three-eyed Lord Shiva who nourishes and spread fragrance in our lives. May He free us from the shackles of sorrow, change and death – effortlessly, like the fall of a rip brinjal from its stem."
Source - Chinmaya Mission.
Singai Sivas
Mr Sai, thanks for this one, specially explaining 'Bhasma' 'Vibhuti' and the purpose as to why we wear / use it.
Thanks for the last sloka ('Tryambakam'), I used to chant this regularly, however, misspelt here and there, now I know where I faulter at. Thanks to have helped me correct myself.
BTW, 1) I have two queries here, not sure if you find any explanation to support this analogy.
Vibhuti or for that matter any form of materials as such (Kumkum, Chandan etc.) are prohibited for use during performing any rituals to our ancestors (like periodic Tharpana or similar Pithru Karyam). We regard Ancestors almost equivalent to God (not fully though, I understand the difference as to how we attribute God vis-a-vis ancestors (both maternal and paternal hierarchies). We normally are supposed to wear Vibhuti etc. just when concluding the Tharpana ritual that will be followed by Brahmayagnyam to Rishis, Devas and Ancestors in that order).
2) I used to question the very ancestral ritual, specially the common misdeamonair happening in any social setup. When they are alive, many do not regard and respect elders and do not support them during their sunset years, however, the moment they become immortal (leave this world), we are expected to respect that soul, having been immortalized and so forget and forgive the bygone's bad moments, whatever they have done badly or negatively in fact which might have impacted the next generation (read their own kids by virtue of their wrongful approach to life thus not rendering the right thing to their kids which they otherwise ought to have incurred for the benefit of kids). As a result, what happens, the kids of such 'negative mind-set' parents do not obviously regard or respect their parents during their life time, at times, even after their departure from this earth. My point is : As long as they are alive, kids did not respect their 'so-called ill-mannered' parents, and did not bother to support them at their sunset years, at times, not even doing their duty financially or physical assistance, getting their proper shelter to live on, and so on. Having said so, what's there waiting as a blessing to the kids, if they in any way respect and show their glorious respect after their attaining immortality? Naan solla vanthathu: Irukkumpothu soru podatha pillai, avan sethapin pottu enna, podavittal enna ?
This 2nd point might appear too harsh or unobvious query from me, Sai. For several years together, this question has been lingering my mind, all along. I thought of finding a suitable meaningful explanation to justify this.
Mr Sai, thanks for this one, specially explaining 'Bhasma' 'Vibhuti' and the purpose as to why we wear / use it.
Thanks for the last sloka ('Tryambakam'), I used to chant this regularly, however, misspelt here and there, now I know where I faulter at. Thanks to have helped me correct myself.
BTW, 1) I have two queries here, not sure if you find any explanation to support this analogy.
Vibhuti or for that matter any form of materials as such (Kumkum, Chandan etc.) are prohibited for use during performing any rituals to our ancestors (like periodic Tharpana or similar Pithru Karyam). We regard Ancestors almost equivalent to God (not fully though, I understand the difference as to how we attribute God vis-a-vis ancestors (both maternal and paternal hierarchies). We normally are supposed to wear Vibhuti etc. just when concluding the Tharpana ritual that will be followed by Brahmayagnyam to Rishis, Devas and Ancestors in that order).
2) I used to question the very ancestral ritual, specially the common misdeamonair happening in any social setup. When they are alive, many do not regard and respect elders and do not support them during their sunset years, however, the moment they become immortal (leave this world), we are expected to respect that soul, having been immortalized and so forget and forgive the bygone's bad moments, whatever they have done badly or negatively in fact which might have impacted the next generation (read their own kids by virtue of their wrongful approach to life thus not rendering the right thing to their kids which they otherwise ought to have incurred for the benefit of kids). As a result, what happens, the kids of such 'negative mind-set' parents do not obviously regard or respect their parents during their life time, at times, even after their departure from this earth. My point is : As long as they are alive, kids did not respect their 'so-called ill-mannered' parents, and did not bother to support them at their sunset years, at times, not even doing their duty financially or physical assistance, getting their proper shelter to live on, and so on. Having said so, what's there waiting as a blessing to the kids, if they in any way respect and show their glorious respect after their attaining immortality? Naan solla vanthathu: Irukkumpothu soru podatha pillai, avan sethapin pottu enna, podavittal enna ?
This 2nd point might appear too harsh or unobvious query from me, Sai. For several years together, this question has been lingering my mind, all along. I thought of finding a suitable meaningful explanation to justify this.
Singai Sivas
Sorry, somehow my real query on (1) above got missed out. What's the purpose to prohibit using Vibhuti etc. during Tharpana? What makes it incorrect, if we wear this as well during Tharpana (alternately putting it?).
Sorry, somehow my real query on (1) above got missed out. What's the purpose to prohibit using Vibhuti etc. during Tharpana? What makes it incorrect, if we wear this as well during Tharpana (alternately putting it?).
Singai Sivas
One point I shall make it clear, I am not questioning the very ritual to ancestors itself. I am questioning the veracity of any benefits attained, and the logic behind one performing such rituals in a totally different scenario, as I narrated above. That kind of scenarios cannot be ruled out as as exceptional occurring, it is prevalent prominently everywhere, regardless of any religion. Each religion somehow perform ancestral rituals in their own methods and ceremonies, but the objective is same anyway.
In this respect, I may mention: In Hinduism,we consider Tamil Month Purattasi month predominently to do our ancestral rituals and showering our respects to departed souls (Mahalaya period). In Chinese tradition, they consider thei 7th month in the calendar denoted as 'Ghost month' with the same objective. Christianity too has a certain period (I think, I am not sure, the 40 days prior to Jesus Christ's crusicifcation anniversary - Good Friday/Easter duration - perhaps this can be equally attributed in the same context).
Also, Tamil Margazhi we denote towards Devas (9th month of the cycle), In Islam, it is 'Ramadan' (9th month devoted and denoted specially with similar objectives, NSM might throw some light as to my comparison here, whether it makes sense to equate or not, I am no scholar. All of these observations I made, out of whatever I grasped over the years, period).
One point I shall make it clear, I am not questioning the very ritual to ancestors itself. I am questioning the veracity of any benefits attained, and the logic behind one performing such rituals in a totally different scenario, as I narrated above. That kind of scenarios cannot be ruled out as as exceptional occurring, it is prevalent prominently everywhere, regardless of any religion. Each religion somehow perform ancestral rituals in their own methods and ceremonies, but the objective is same anyway.
In this respect, I may mention: In Hinduism,we consider Tamil Month Purattasi month predominently to do our ancestral rituals and showering our respects to departed souls (Mahalaya period). In Chinese tradition, they consider thei 7th month in the calendar denoted as 'Ghost month' with the same objective. Christianity too has a certain period (I think, I am not sure, the 40 days prior to Jesus Christ's crusicifcation anniversary - Good Friday/Easter duration - perhaps this can be equally attributed in the same context).
Also, Tamil Margazhi we denote towards Devas (9th month of the cycle), In Islam, it is 'Ramadan' (9th month devoted and denoted specially with similar objectives, NSM might throw some light as to my comparison here, whether it makes sense to equate or not, I am no scholar. All of these observations I made, out of whatever I grasped over the years, period).
Yesterday, 10:34:03
Sai
Dear Singai Sivas - Please read below.
எள்ளும் தண்ணீரும் எங்கே போயின
---------------------------------------------------------
மநுஷ்யராகப் பிறந்தவர்கள் தங்களுடைய முன்னோர்கள், தெய்வம் இவர்களுக்கு நன்றி தெரிவிக்க வேண்டும். இதுவ் பித்ருக்கடன், தேவ காரியம் என்பவை. நம்முடைய சக ஜீவர்களுக்கு நம்மாலானதைச் செய்ய வேண்டும். ஆதித்யம் (ஒர் அதிதிக்காவது உணவு படைப்பது) அல்லது திருக்குறளிலே விருந்து என்பது இதுதான். இது மனுஷ யக்ஞம். பிரம்ம யக்ஞம் என்று இன்னொன்று. பிரம்மம் என்றால் பல அர்த்தம். இந்த இடத்தில் வேதம் என்று அர்த்தம். வேதம் ஒதுவதும், ஒதுவிப்பதுமே பிரம்ம யக்ஞம். இது ரிஷ்களின் திருப்திக்காக ஏற்பட்டது. இது எல்லோரும் செய்வதல்ல. எல்லோருக்காகவும் பிரமண ஜாதியினர் மட்டும் செய்வது. எல்லோரும் செய்வதற்காக ஏற்பட்ட இன்னொரு கர்மம் பூத யக்ஞம் அதாவது மனுஷ்ய ஜீவனாக இல்லாத ஜீவராசிகளுக்குக்கூட ந்ம் அன்பைத் தெரிவித்து உணவூட்டுகின்ற காரியம். பித்ரு யக்ஞம், தேவ யக்ஞம், மநுஷ்ய யக்ஞம், பூத யக்ஞம் இவற்றை எல்லோரும் ஏதோ ஒரு ரூபத்தில் செய்யக் கடமைப் பட்டிருக்கின்றோம். வைதிகத் தர்மப்படி அவரவரும் தங்களுக்கான
தொழிலைச் செய்து ஈசுவரார்ப்பணம் பண்ணுவதே அவரவருக்கும் பிரம்ம யக்ஞம் என்று சொல்லலாம்.
வேத நெறியில் சொல்லப்பட்டதையே ஏறக்குறைய திருவள்ளுவரும்.
தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு
ஐம்புலத்தாறு ஓம்பல் தலை.
தென்புலத்தார் என்பது பித்ருக்கள். பித்ருக்களான தாய் தந்தையார்களுக்கும் மூதாதையார்களுக்கும் நமது கடைமைகளை எல்லோரும் அவசியம் செய்தாக வேண்டும். மாத்ரு தேவோ பவ, பித்ரு தேவோ பவ என்று வேத மாதாவும், இங்கே நம் எல்லோருக்கும் வேத ஸாரத்தையே லகுவாகப் பிழிந்து கொடுத்தவை அவ்வை. அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம் என்றும் சொல்லுகிறார்கள். தாய் தந்தையர் ஜீவிய வந்தர்களாக இருக்கையில், அவர்களிடம் பணிவுடன் நடந்து கொண்டு, அவர்களுக்கு நம்மால் இயன்ற செனக்கியமெல்லாம் செய்து தரவேண்டும். தாய் தந்தையார் நமக்காக ஆதியில் செய்துள்ள தியாகங்களுக்கு நாம் பிரதியே செய்ய முடியாது. அவர்களது மனம் கோணாமல் அவர்களை வைத்துக் காக்க வேண்டும்.
அவர்கள் இந்த உலகத்தை விட்டுப்போன பிற்பாடும், அவர்களுக்காக சாஸ்திரப் பிரகாரம் தர்ப்பணம், சிரார்த்தம் (திதி) இவற்றை அனைவரும் தவறாமல் செய்ய வேண்டும். பெற்றோர் உயிரோடு இருக்கும் வரையில் அவர்களை வைத்துப் பராமரிக்க வேண்டும் எந்பதை சீர்திருத்தக்காரர்களும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் மரண மடைந்த பின் பித்ரு காரியம் செய்வது அவர்களுக்குப் பரிகாசமாக இருக்கிறது.
Dear Singai Sivas - Please read below.
எள்ளும் தண்ணீரும் எங்கே போயின
---------------------------------------------------------
மநுஷ்யராகப் பிறந்தவர்கள் தங்களுடைய முன்னோர்கள், தெய்வம் இவர்களுக்கு நன்றி தெரிவிக்க வேண்டும். இதுவ் பித்ருக்கடன், தேவ காரியம் என்பவை. நம்முடைய சக ஜீவர்களுக்கு நம்மாலானதைச் செய்ய வேண்டும். ஆதித்யம் (ஒர் அதிதிக்காவது உணவு படைப்பது) அல்லது திருக்குறளிலே விருந்து என்பது இதுதான். இது மனுஷ யக்ஞம். பிரம்ம யக்ஞம் என்று இன்னொன்று. பிரம்மம் என்றால் பல அர்த்தம். இந்த இடத்தில் வேதம் என்று அர்த்தம். வேதம் ஒதுவதும், ஒதுவிப்பதுமே பிரம்ம யக்ஞம். இது ரிஷ்களின் திருப்திக்காக ஏற்பட்டது. இது எல்லோரும் செய்வதல்ல. எல்லோருக்காகவும் பிரமண ஜாதியினர் மட்டும் செய்வது. எல்லோரும் செய்வதற்காக ஏற்பட்ட இன்னொரு கர்மம் பூத யக்ஞம் அதாவது மனுஷ்ய ஜீவனாக இல்லாத ஜீவராசிகளுக்குக்கூட ந்ம் அன்பைத் தெரிவித்து உணவூட்டுகின்ற காரியம். பித்ரு யக்ஞம், தேவ யக்ஞம், மநுஷ்ய யக்ஞம், பூத யக்ஞம் இவற்றை எல்லோரும் ஏதோ ஒரு ரூபத்தில் செய்யக் கடமைப் பட்டிருக்கின்றோம். வைதிகத் தர்மப்படி அவரவரும் தங்களுக்கான
தொழிலைச் செய்து ஈசுவரார்ப்பணம் பண்ணுவதே அவரவருக்கும் பிரம்ம யக்ஞம் என்று சொல்லலாம்.
வேத நெறியில் சொல்லப்பட்டதையே ஏறக்குறைய திருவள்ளுவரும்.
தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு
ஐம்புலத்தாறு ஓம்பல் தலை.
தென்புலத்தார் என்பது பித்ருக்கள். பித்ருக்களான தாய் தந்தையார்களுக்கும் மூதாதையார்களுக்கும் நமது கடைமைகளை எல்லோரும் அவசியம் செய்தாக வேண்டும். மாத்ரு தேவோ பவ, பித்ரு தேவோ பவ என்று வேத மாதாவும், இங்கே நம் எல்லோருக்கும் வேத ஸாரத்தையே லகுவாகப் பிழிந்து கொடுத்தவை அவ்வை. அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம் என்றும் சொல்லுகிறார்கள். தாய் தந்தையர் ஜீவிய வந்தர்களாக இருக்கையில், அவர்களிடம் பணிவுடன் நடந்து கொண்டு, அவர்களுக்கு நம்மால் இயன்ற செனக்கியமெல்லாம் செய்து தரவேண்டும். தாய் தந்தையார் நமக்காக ஆதியில் செய்துள்ள தியாகங்களுக்கு நாம் பிரதியே செய்ய முடியாது. அவர்களது மனம் கோணாமல் அவர்களை வைத்துக் காக்க வேண்டும்.
அவர்கள் இந்த உலகத்தை விட்டுப்போன பிற்பாடும், அவர்களுக்காக சாஸ்திரப் பிரகாரம் தர்ப்பணம், சிரார்த்தம் (திதி) இவற்றை அனைவரும் தவறாமல் செய்ய வேண்டும். பெற்றோர் உயிரோடு இருக்கும் வரையில் அவர்களை வைத்துப் பராமரிக்க வேண்டும் எந்பதை சீர்திருத்தக்காரர்களும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் மரண மடைந்த பின் பித்ரு காரியம் செய்வது அவர்களுக்குப் பரிகாசமாக இருக்கிறது.
PICTURES
Sai
எள், தர்ப்பண ஜலம், பிண்டம், அரிசி, வாழைக்காய், சாப்பாடு எல்லாம் இங்கேயே இருக்கின்றன. அல்லது கண் முன்னாலேயே ஒருத்தன் எடுத்துப் போனான். அல்லது சாப்பிட்டுவிட்டான். அல்லது சாப்பிட்டு விட்டான். பிதிரர்கள் எங்கேயோ மறு ஜன்மா எடுத்து விட்டார்கள் என்று நீரே சொல்கிறீர். அப்படியிருக்க இங்கே உள்ள வாஸ்து அங்கே போய் அவர்களை சேருகிறது என்பது பைத்தியக்காரத்தனம் அல்லவா. எங்கு சீர்த்திருத்தக்காரர் கேட்கிறார். அவர் வாய்விட்டுக் கேட்கிறார். உங்களில் பலருக்கும் மனசுகள் இப்படிச் சந்தேகம் இருக்கலாம். உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்கிறேன்.
ஒருவர் பட்டணத்தில் படிக்க வைத்திருந்தார். அவர் பரிட்சைக்குப் பின் பணம் கட்டவேண்டியிருக்கிறது. அதுவும் மறுநாள் கட்ட வேண்டியிருக்கிறது. உடனே அப்பாவுக்கு தந்தி மணியாடரில் பணம் அனுப்பு என்று எழுதினான். அப்பாவுக்குத் தந்தியும் மணியார்டரும் தனித்தனியாகத் தெரியும். பிள்ளையோ தந்தி மணியார்டர் அனுப்பும்படி எழுதியிருக்கிறான். அப்பா தபாலாபீயுக்குப் போனார். ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டுத் தந்தி மணியார்டர் பண்ண வேண்டும் என்றார். அவர், தபாலாபீஸ் குமாஸ்தா ரூபாயில் ஒட்டை பண்ணித் தந்திக் கம்பியில் கட்டி அனுப்புவார் என்று எண்ணினார். ஆனால் பணம் வாங்கிக் கொண்ட குமாஸ்தா ரசீது கொடுத்துவிட்டு, சரி, உம்முடைய பணம் வந்து சேர்ந்துவிடும். அனுப்பியாகிவிட்டது என்றார். குமாஸ்தா
பணத்தை பெட்டியில் போட்டதையும், ஒட்டை பண்ணிக் கம்பியில் கோர்க்காமலிருப்பதையும் பார்த்த அப்பாக்காரர், என் பணம் இங்கேதானே இருக்கிறது. அதில் ஒட்டை ஒன்றும் போட்டு அனுப்பவில்லையே. அது எப்படிப் போய்ச் சேரும் என்று கேட்டார். அது போய்ச் சேர்ந் ¢துவிடும் என்று மறுபடியும் குமாஸ்தா சொன்னார். கட்டுக் கடகடஎன்று தந்தியும் அடித்தார். ஏதோ லொட்டு லொட்டென்று சப்தம் பண்ணுகிறான். சேர்ந்துவிடும் என்று சொல்கிறான். ருபாய் இங்கே இருக்கிறது. லோட் லோட்டென்று கட்டையை இங்கே அடித்தால் அங்கே எப்படிப் போய்சே சேரும். என்று அப்பாவுக்குச் சந்தேகம் வந்து விட்டது.
எள், தர்ப்பண ஜலம், பிண்டம், அரிசி, வாழைக்காய், சாப்பாடு எல்லாம் இங்கேயே இருக்கின்றன. அல்லது கண் முன்னாலேயே ஒருத்தன் எடுத்துப் போனான். அல்லது சாப்பிட்டுவிட்டான். அல்லது சாப்பிட்டு விட்டான். பிதிரர்கள் எங்கேயோ மறு ஜன்மா எடுத்து விட்டார்கள் என்று நீரே சொல்கிறீர். அப்படியிருக்க இங்கே உள்ள வாஸ்து அங்கே போய் அவர்களை சேருகிறது என்பது பைத்தியக்காரத்தனம் அல்லவா. எங்கு சீர்த்திருத்தக்காரர் கேட்கிறார். அவர் வாய்விட்டுக் கேட்கிறார். உங்களில் பலருக்கும் மனசுகள் இப்படிச் சந்தேகம் இருக்கலாம். உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்கிறேன்.
ஒருவர் பட்டணத்தில் படிக்க வைத்திருந்தார். அவர் பரிட்சைக்குப் பின் பணம் கட்டவேண்டியிருக்கிறது. அதுவும் மறுநாள் கட்ட வேண்டியிருக்கிறது. உடனே அப்பாவுக்கு தந்தி மணியாடரில் பணம் அனுப்பு என்று எழுதினான். அப்பாவுக்குத் தந்தியும் மணியார்டரும் தனித்தனியாகத் தெரியும். பிள்ளையோ தந்தி மணியார்டர் அனுப்பும்படி எழுதியிருக்கிறான். அப்பா தபாலாபீயுக்குப் போனார். ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டுத் தந்தி மணியார்டர் பண்ண வேண்டும் என்றார். அவர், தபாலாபீஸ் குமாஸ்தா ரூபாயில் ஒட்டை பண்ணித் தந்திக் கம்பியில் கட்டி அனுப்புவார் என்று எண்ணினார். ஆனால் பணம் வாங்கிக் கொண்ட குமாஸ்தா ரசீது கொடுத்துவிட்டு, சரி, உம்முடைய பணம் வந்து சேர்ந்துவிடும். அனுப்பியாகிவிட்டது என்றார். குமாஸ்தா
பணத்தை பெட்டியில் போட்டதையும், ஒட்டை பண்ணிக் கம்பியில் கோர்க்காமலிருப்பதையும் பார்த்த அப்பாக்காரர், என் பணம் இங்கேதானே இருக்கிறது. அதில் ஒட்டை ஒன்றும் போட்டு அனுப்பவில்லையே. அது எப்படிப் போய்ச் சேரும் என்று கேட்டார். அது போய்ச் சேர்ந் ¢துவிடும் என்று மறுபடியும் குமாஸ்தா சொன்னார். கட்டுக் கடகடஎன்று தந்தியும் அடித்தார். ஏதோ லொட்டு லொட்டென்று சப்தம் பண்ணுகிறான். சேர்ந்துவிடும் என்று சொல்கிறான். ருபாய் இங்கே இருக்கிறது. லோட் லோட்டென்று கட்டையை இங்கே அடித்தால் அங்கே எப்படிப் போய்சே சேரும். என்று அப்பாவுக்குச் சந்தேகம் வந்து விட்டது.
PICTURES
Sai
ஆனால் பணம் பணம் சேர்ந்து விட்டது. தர்ப்பணம் முதலிய பண்ணுவதும் அந்த மாதிரியே ஆகும். நாம் எதைக் கொடுத்தாலும் அதற்கென சட்டப்படி கொடுக்க வேண்டும். சாஸ்திரம் என்கிற சட்டம் விதித்தபடி நாம் கொடுப்பதைத் தெரிந்து கொள்கிற பிதுர் தேவதைகள் அது யாறுக்குப் போய்ச் சேர வேண்டுமோ அவர்களுக்குச் சேர்த்து விடுவார்கள். பிதிருக்கள் மாடாகப் பிறந்திருந்தால் வைக்கோலாக்கிப் போட்டுவிடுவார்கள். குதிரையாகப் பிறந்திருந்தால் புல்லாக்கிப் போட்டிருப்பார்கள். பிதுர் தேவதைகளுக்கு பரமேஷ்வரன் இப்படி உத்தரவு பண்ணி, இதற்கான சக்தியும் தந்திருக்கிறார். ஆகையால் சிரார்த்தத்தன்று கொடுப்பதைப் பெற்றுக் கொள்ள அப்பா நேரில் வர வேண்டியதில்லை.
தந்தி மணியார்டர் ச்தவனுடைய பணமோ வாங்கிக் கொள்ளுகிறவனிடம் நேராகப் போவதில்லையலாலவா. மணியார்டர் பெறுகிறவன் வேறு தேசத்தில் இருந்தால் அங்கே நம் ரூபாய் நோட்டு செல்லவே செல்லாது. இங்கே ரூபாயைக் காட்டிலும் வெளி தேசத்தில் டாலராகவோ, பவுனாகவோ மாற்றித்தரவும் ஏற்பாடு இருக்கிறது. ஆனால், நம் ஊரில் டாலரையோ பவுனையோ மாற்ற முடியாது. இங்கே செல்லுபடியாகிற ரூபாயைத்தான் ஏற்றுக்கொள்ளுவார்கள். அப்படியே சாஸ்திரப் பிரகாரம் விதிக்கப்பட்ட எள், தண்ணீர், வாழைக்காய் இதுகளை ஏற்ற உணவாக மாற்றித் தரப்படும்.
பிதிருக்களிடம் நமக்குள்ள நன்றி மனோபாவமும், சாஸ்திரத்தில் நமக்குள்ள சிரத்தையுமே முக்கியம். இன்னொருவனுடைய ஆரோக்கியத்துக்காக நான் டோஸ்ட் சாப்பிடுகிறேன். என்று பார்ட்டியில் வெள்ளைக்காரர்களும் வெறொருவன் போரைச் சொல்லிக் கொண்டு தாங்களே போஜனம் செய்கிறார்கள். தங்களுடைய மனோபாவத்தின் சக்தியால் இன்னொருவனுக்கு ஆரோக்கியம் உண்டாகும் என்று நம்பி அப்படிச் செய்கிறார்கள். சிராத்தம் என்பதற்கே சிரத்தையோடு பண்ணுவது என்பது அர்த்தம். சிரத்தை நமக்கு முக்கியம். ஒரு காரியம் என்று பண்ண ஆரம்பித்தால் அதற்குரிய சட்டப்படியாகத்தான் பண்ண வேண்டும். லெட்டர் எழுதினால், இப்படித்தான் அட்ரஸ் எழுதுவேன். அந்தத் தபால் பெட்டியில் போடுவானேன். எங்கள்களத்தில் அதைவிட நல்ல பெட்டி செய்து அதில் போடுவேன் என்று சொல்லலாமா. காரியமில்லாத மனோபாவமாக இருக்கிற வரையில் அன்பு, பக்தி, ஞானம் இலற்றைக் கட்டுப்பான்றிச் செலுத்தலாம்.
காரியம் என்று செய்கையில் அதற்காக ஏற்பட்ட விதியை விடவே கூடாது.
Source - http://www.kamakoti.org/tamil/part1kural51.htm
ஆனால் பணம் பணம் சேர்ந்து விட்டது. தர்ப்பணம் முதலிய பண்ணுவதும் அந்த மாதிரியே ஆகும். நாம் எதைக் கொடுத்தாலும் அதற்கென சட்டப்படி கொடுக்க வேண்டும். சாஸ்திரம் என்கிற சட்டம் விதித்தபடி நாம் கொடுப்பதைத் தெரிந்து கொள்கிற பிதுர் தேவதைகள் அது யாறுக்குப் போய்ச் சேர வேண்டுமோ அவர்களுக்குச் சேர்த்து விடுவார்கள். பிதிருக்கள் மாடாகப் பிறந்திருந்தால் வைக்கோலாக்கிப் போட்டுவிடுவார்கள். குதிரையாகப் பிறந்திருந்தால் புல்லாக்கிப் போட்டிருப்பார்கள். பிதுர் தேவதைகளுக்கு பரமேஷ்வரன் இப்படி உத்தரவு பண்ணி, இதற்கான சக்தியும் தந்திருக்கிறார். ஆகையால் சிரார்த்தத்தன்று கொடுப்பதைப் பெற்றுக் கொள்ள அப்பா நேரில் வர வேண்டியதில்லை.
தந்தி மணியார்டர் ச்தவனுடைய பணமோ வாங்கிக் கொள்ளுகிறவனிடம் நேராகப் போவதில்லையலாலவா. மணியார்டர் பெறுகிறவன் வேறு தேசத்தில் இருந்தால் அங்கே நம் ரூபாய் நோட்டு செல்லவே செல்லாது. இங்கே ரூபாயைக் காட்டிலும் வெளி தேசத்தில் டாலராகவோ, பவுனாகவோ மாற்றித்தரவும் ஏற்பாடு இருக்கிறது. ஆனால், நம் ஊரில் டாலரையோ பவுனையோ மாற்ற முடியாது. இங்கே செல்லுபடியாகிற ரூபாயைத்தான் ஏற்றுக்கொள்ளுவார்கள். அப்படியே சாஸ்திரப் பிரகாரம் விதிக்கப்பட்ட எள், தண்ணீர், வாழைக்காய் இதுகளை ஏற்ற உணவாக மாற்றித் தரப்படும்.
பிதிருக்களிடம் நமக்குள்ள நன்றி மனோபாவமும், சாஸ்திரத்தில் நமக்குள்ள சிரத்தையுமே முக்கியம். இன்னொருவனுடைய ஆரோக்கியத்துக்காக நான் டோஸ்ட் சாப்பிடுகிறேன். என்று பார்ட்டியில் வெள்ளைக்காரர்களும் வெறொருவன் போரைச் சொல்லிக் கொண்டு தாங்களே போஜனம் செய்கிறார்கள். தங்களுடைய மனோபாவத்தின் சக்தியால் இன்னொருவனுக்கு ஆரோக்கியம் உண்டாகும் என்று நம்பி அப்படிச் செய்கிறார்கள். சிராத்தம் என்பதற்கே சிரத்தையோடு பண்ணுவது என்பது அர்த்தம். சிரத்தை நமக்கு முக்கியம். ஒரு காரியம் என்று பண்ண ஆரம்பித்தால் அதற்குரிய சட்டப்படியாகத்தான் பண்ண வேண்டும். லெட்டர் எழுதினால், இப்படித்தான் அட்ரஸ் எழுதுவேன். அந்தத் தபால் பெட்டியில் போடுவானேன். எங்கள்களத்தில் அதைவிட நல்ல பெட்டி செய்து அதில் போடுவேன் என்று சொல்லலாமா. காரியமில்லாத மனோபாவமாக இருக்கிற வரையில் அன்பு, பக்தி, ஞானம் இலற்றைக் கட்டுப்பான்றிச் செலுத்தலாம்.
காரியம் என்று செய்கையில் அதற்காக ஏற்பட்ட விதியை விடவே கூடாது.
Source - http://www.kamakoti.org/tamil/part1kural51.htm
PICTURES
Sai
//Naan solla vanthathu: Irukkumpothu soru podatha pillai, avan sethapin pottu enna, podavittal enna ? //
Dear Siva Sankaran,
I hope the above postings should have clarified your doubts. Our sastras very clearly say that you should take care of your parents when they are alive as well as when they attain immortality, in the form of tharpanams and shradhams. In the case of latter, it affects both the parents and their generations as the Pithru devathas curse the children if they do not fulfill their duties to their parents, hence the importace associated with that is even more higher. So even if some one did not take care of their parents when they were alive (which is not right by any means) it is imperative that he does all these karmas after they pass away for reasons mentioned above. As the saying goes, two wrongs does not make a right !!
//Naan solla vanthathu: Irukkumpothu soru podatha pillai, avan sethapin pottu enna, podavittal enna ? //
Dear Siva Sankaran,
I hope the above postings should have clarified your doubts. Our sastras very clearly say that you should take care of your parents when they are alive as well as when they attain immortality, in the form of tharpanams and shradhams. In the case of latter, it affects both the parents and their generations as the Pithru devathas curse the children if they do not fulfill their duties to their parents, hence the importace associated with that is even more higher. So even if some one did not take care of their parents when they were alive (which is not right by any means) it is imperative that he does all these karmas after they pass away for reasons mentioned above. As the saying goes, two wrongs does not make a right !!
PICTURES
Singai Sivas
Sai, many thanks for your time to have collated a detailed reply. Incidentally, after raising my queries today, I managed to refer to Deivathin Kural Part 1 and 2 as I recalled some mention in that on these lines, pat came, exactly same chapters I was going through this morning, after my posts here. You have also exactly referred to the same, literally.
I stand corrected and informed now. Thanks also to your other post below, for the 'Vibhuti' clarification. Really appreciate for taking the time to clarify.
Sai, many thanks for your time to have collated a detailed reply. Incidentally, after raising my queries today, I managed to refer to Deivathin Kural Part 1 and 2 as I recalled some mention in that on these lines, pat came, exactly same chapters I was going through this morning, after my posts here. You have also exactly referred to the same, literally.
I stand corrected and informed now. Thanks also to your other post below, for the 'Vibhuti' clarification. Really appreciate for taking the time to clarify.
Sai
//1.What's the purpose to prohibit using Vibhuti etc. during Tharpana? What makes it incorrect, if we wear this as well during Tharpana (alternately putting it?).//
Dear Siva Sankaran,
I remember this too and remember some one saying you wear Vibuthi at the end of the tharpanam which will serve as a raksha and hence the need to keep our foreheads clean in order to partake it. I may be wrong here, will check with a guru and get back to you. But please remember, any ritual that is mentioned in sastras has a greater and larger context than what we could understand or comprehend.
//1.What's the purpose to prohibit using Vibhuti etc. during Tharpana? What makes it incorrect, if we wear this as well during Tharpana (alternately putting it?).//
Dear Siva Sankaran,
I remember this too and remember some one saying you wear Vibuthi at the end of the tharpanam which will serve as a raksha and hence the need to keep our foreheads clean in order to partake it. I may be wrong here, will check with a guru and get back to you. But please remember, any ritual that is mentioned in sastras has a greater and larger context than what we could understand or comprehend.
PICTURES
Singai Sivas
Thanks, Sai for this one too. I am asking some of theses queries is to answer my son and nephews (of this generation, who are in their teens) who keep questioning the rationale behind all these rituals, vedas, sastras etc. I am trying to make up for the gap or bridge between two generations (my elders have no clue for specific queries, they used to simply say 'it is the rule or practice I have been asked to comply with, you also please proceed and comply with. Don't ask me more because I may not know the details' something like that. At least, I am trying to be reasonable to fetch the answers as much as I could, so as to respond suitably, whether or not kids accept the logic or not.
Thanks, Sai for this one too. I am asking some of theses queries is to answer my son and nephews (of this generation, who are in their teens) who keep questioning the rationale behind all these rituals, vedas, sastras etc. I am trying to make up for the gap or bridge between two generations (my elders have no clue for specific queries, they used to simply say 'it is the rule or practice I have been asked to comply with, you also please proceed and comply with. Don't ask me more because I may not know the details' something like that. At least, I am trying to be reasonable to fetch the answers as much as I could, so as to respond suitably, whether or not kids accept the logic or not.
Sai
Sanatana Dharma - Thought for the day- WHY DO WE?
-------------------------------------------------------------------
9. Why do we offer food to the Lord before eating it?
Indians make an offering of food to the Lord and later partake of it as prasaada - a holy gift from the Lord. In our daily ritualistic worship (pooja) too we offer naivedyam (food) to the Lord.
The Lord is omnipotent and omniscient. Man is a part, while the Lord is the totality. All that we do is by His strength and knowledge alone. Hence what we receive in life as a result of our actions is really His alone. We acknowledge this through the act of offering food to Him.
This is exemplified by the Hindi words "tera tujko arpan"– I offer what is Yours to You. Thereafter it is akin to His gift to us, graced by His divine touch.
Knowing this, our entire attitude to food and the act of eating changes. The food offered will naturally be pure and the best. We share what we get with others before consuming it. We do not demand, complain or criticise the quality of the food we get. We eat it with cheerful acceptance (prasaada buddhi).
Before we partake of our daily meals we first sprinkle water around the plate as an act of purification. Five morsels of food are placed on the side of the plate acknowledging the debt owed by us to the Divine forces (devta runa) for their benign grace and protection, our ancestors (pitru runa) for giving us their lineage and a family culture, the sages (rishi runa) as our religion and culture have been "realised", maintained and handed down to us by them,
our fellow beings (manushya runa) who constitute society without the support of which we could not live as we do and other living beings (bhuta runa) for serving us selflessly.
Thereafter the Lord, the life force, who is also within us as the five life-giving physiological functions, is offered the food. This is done with the chant:
praanaaya swaahaa,
apaanaaya swaahaa,
vyaanaaya swaahaa,
udaanaaya swaahaa,
samaanaaya swaahaa,
brahmane swaahaa
After offering the food thus, it is eaten as prasaada - blessed food.
Source - Chinmaya Mission.
No comments:
Post a Comment